Please. Please? Please!

En daar gaan we weer. Ditmaal om 6 uur 's morgens aanwezig op Schiphol om daar onze vlucht naar Warschau te halen. Alles verliep soepel en blijkbaar moesten we onze tickets voor Moskou ter plekke ophalen in Warschau. Dit leek ons geen probleem, totdat we met vertraging aankwamen in Warschau. Na een tijdje wachten waren we dan eindelijk aan de beurt bij de transfer desk om vervolgens doorverwezen te worden naar een andere balie.... Bij die balie zat niemand en ondertussen begon de tijd te tikken, want we hadden nog maar 20 minuten overstaptijd. Om een of andere reden lag mijn ticket compleet onbeheerd te pronken op de balie zelf, maar die van Jorn helaas niet. We zagen nog een stap tickets achter de balie liggen, dus die heb ik maar gepakt om die van Jorn eruit te trekken. Eindelijk dan naar Rusland toe, of niet. Voordat we naar de gate konden moesten we nog een eeuw wachten bij de overvolle paspoortcontrole. Eenmaal daar doorheen kwamen 20 minuten voor het boarden dan eindelijk bij de gate aan, waar we maar gingen wachten. Daar riep een of andere pool het woord Amsterdam, dus wij sprongen op. Bleek dat ze onze tassen apart naar het vliegtuig moesten brengen, en of we even onze bagagelabels wilde doorgeven. Daarna zijn we gaan boarden en bleek dat we uiteindelijk 45 minuten vertraging hadden, en niet eens door onze tassen. Blijkbaar waren er een horde Chinezen voor onze vlucht verdwaald waar we op moesten wachten (een half vliegtuig vol).

Eenmaal in Moskou was het afwachten of onze tassen er ook daadwerkelijk waren, en na een vrij soepele paspoortcontrole konden we ook onze tassen ophalen :). Vervolgens met de trein naar een metrostation gegaan, wat natuurlijk niet te vinden was, zijn we uiteindelijk in de metro beland. Toen we bij onze stop waren begon het avontuur pas echt, want we hadden alleen maar een papiertje (zonder kaart) met de richtingen. Op zich geen probleem, maar dat metrostation had aan onze kant alleen al 5 uitgangen. Vervolgens hebben we een half uur verdwaald rondgelopen om daarna de juiste straat te vinden. In de straat zijn we nog geholpen door een Rus in een veels te dure BMW en uiteindelijk konden we dan inchecken in ons hostel.

Na kort bijkomen besloten we het rode plein nog maar even te bezoeken (maar 1km lopen, dus best dichtbij) en na alles daar gezien te hebben, inclusief een delegatie van blijkbaar bekende Russen, zijn we geëindigd in een tentje wat ik van de vorige keer kon herinneren. Daar waren ze blijkbaar niet gewend aan buitenlanders, want het halve personeelsbestand werd erbij gehaald om 2 biertjes te bestellen. Alles wat we zeiden werd beantwoord met please... Uiteindelijk kwam ik op het geniale idee om maar 'dva pivo' te roepen, en na wat lachen kregen we opeens de keuze uit Heineken of Guinness. Heineken dus. Daar hebben we rustig wat halve liters bier gedronken, en daarna maar op de gok de rekening gevraagd (dat verstaan ze opeens wel zonder probleem). Onze hartverzakking was gelukkig nergens voor nodig, want het kostte ons maar 150 roebel (€3,25) per biertje, wat best goedkoop was. Daarna maar met de supereffciënte metro terug gegaan (buiten de spits iedere 3 min en in de spits gewoon iedere 30 seconde ofzo) en straks gaan we ons bed maar in. Morgen zien we wel weer.